HAŞERELER VE VİCDAN AZABI..

aklıma geldi,yıllar önce benim hamam böceklerini haşladıgım:=((öff!bir vicdan azabı çekiyorum ki..bir kaç gündür micro cosmos diye bir belgesel izledim,izledikçe kendimden utandım esef duydum..o minnacık hayvanların kendi dünyalarında ahenkle ne güzel yaşadıgın,oynaştığını..ben şimdi bu vicdan azabından nasıl kurtullacağım?..helva kavurup dağıtsammı?ruhlarına fatiha mı okutsam?17364 gün oruç mu tutsam?ailesini bulup kan parasımı ödesem?(ama kan çıkmadıki!yok yok sivri sineklerden çıkıyordu.ama o benim kanımdı çıkan,yok sivriler sayılmaz.uçan haşere sayılmaz..eşşek arısı haşere sınıfından mı acaba?o benim canımı yaktıgında ben de onun canını yakayım derken elimin ayarsızlığından ölüveriyorlardı)..ayysss!!!aklıma karasinekler de geldi şimdi..taze b.k a konar gibi üstüme konar,kovalarsın inatlaşır yine konar,yine kovalarsın ''beni kimse kovamaz çirkin kurbaga'' düşüncesi ile yine konar,yine kovalrsın ama o inatla vucudunun heryerine (burnuna,gözüne,yanagına,dudagına,ayagına açıkta olan )hnzır bir gülüşle yine saldırır.haa!birde hızını almyıp ısıranlar vardır..işte o anda içimdeki öldürme dürtülerim harekete geçer hemen streteji degiştirirdim.''içimdeki çekim gücünü kullaarak(o zman çekim yasasını bilen yoktu yani secret olarak:P)''gel sevgili karasinek,gel güzel kanatlım,gel kon üstüme''gibi düşünce gücü ile onu daha da tahrik eder içimden de '' az sonrayı bekle'' derdim.tabii o pozotif düşünceden etkilenip ''salak ,beni davet ediyo''diyip tekrar saldırıya geçtiginde eşşek arısına yaptıgım ayarsızlıkla alakası olmayan vurmanın dokunulmaz hafiflğiyle 367 hamleden sonra canlı yakalama zaferini yaşardım.işte,o andan itibaren gözümü kan bürümüş bir halde tüm işkence aletlerimle eylem geçerdim.tek tek kanat yolma,el ayak koparma(çabuk ölenler beni deli ederdi.zevk saatlerinin uzun sürmesini isterdim)sırt üstü yatırıp, tecavüz edecek kadar büyük olmadıgından:=)) igne ile şişlerdim.şimdi bunlar için pişman mısın derseniz asla!ama hamam böcekleri için vicdan azabı çekiyorum hala..